حفظ محیط زیست = مسئولیت پذیری اجتماعی

حمیده مولائی :

یکی از مسئولیت های اجتماعی همه ما در جهان کنونی کمک به حفظ و بقای محیط زیست به عنوان مهمترین منبع خدادادی و یک موهبت الهی است که متاسفانه اغلب به فراموشی سپرده می شود.
ایران کشوی است با منابع طبیعی و زیست محیطی کم نظیر در جهان که گنجینه ای عظیم از آب و هوایی چهارفصل و خاکی حاصلخیز، طبیعتی اسرارآمیز و حیات وحشی کم نظیر در خود نهفته دارد. حفظ این گنجینه ارزشمند رسالتی است که بر دوش تک تک ماست.
تولیدکنندگان و صنعتگران اغلب از این غافلند که با تغییر درست روش های تولید، استفاده صحیح از منابع و انرژی، تولید محصولات قابل بازیافت، استفاده مسئولانه از منابع مانند مواد بازیافت شده، به حداقل رساندن ضایعات، مدیریت درست پسماندها، استفاده صحیح از منابع آب، استفاده از مواد بسته بندی مناسب و قابل بازیافت و شیوه های نوین و مدرن بسته بندی و مقابله با مواد آلاینده در محیط تولید و کسب و کار خود می توانند نقش عظیمی در حفظ و بقای محیط زیست و کمک به ایجاد یک زندگی سالم برای نسل های آینده در دهکده جهانی ایفا کنند.

یک سوم از کل مواد غذایی تولید شده در دنیا در سیستم های مصرف و تولید و توزیع غذا از بین می رود و هزینه زیادی را بر اقتصاد دنیا تحمیل می کند. برآوردهای فائو نشان می دهد سالانه 1.3 میلیارد تن غذا در جهان هدر می رود که 35 میلیون تن از این رقم معادل 2.7 درصد در ایران دور ریخته می شود.
ارزش مواد غذایی که هرساله هدر می رود بالغ بر یک هزار میلیارد دلار است که 680 میلیارد دلار از آن در کشورهای صنعتی و توسعه یافته و بقیه در کشورهای در حال توسعه هدر می رود.

ایران بدون شک یکی از بزرگترین قدرت های اقتصادی و کشاورزی در خاور میانه و آسیای مرکزی است. براساس گزارش سازمان جهانی غذا و خواربار ( FAO ) ، ایران در دوازده مقوله از 13 مقوله محصولات کشاورزی مورد تولید در جهان، در فهرست 40 کشور برتر قرار می گیرد.
حدود 35 درصد محصولات کشاورزی تولیدی در ایران به هدر می رود. این رقم معادل غذای 15 میلیون نفر است.علاوه بر سرمایه گذاری در تامین مواد غذایی و کشاورزی، باید در جهت کاهش هدررفت مواد غذایی هم سرمایه گذاری کرد زیرا با صرف هزینه و زمان زیادی این مواد غذایی و محصولات کشاورزی تولید می شوند ولی به
دلیل سیاست گذاری های نادرست، این مواد غذایی هدر می رود و برای انسان های ساکن روی کره زمین مشکلات زیادی را ایجاد می کنند.
باید به این باور برسیم که ایران زمانی به سمت رشد و توسعه پایدار حرکت می کند که درد این مردم، رفاه اجتماعی آنها، مشکلات معیشتی طبقات ضعیف و متوسط جامعه، وضعیت اشتغال و آسیب های اجتماعی و محیطی دغدغه تک تک ما به عنوان پرچم داران رشد و اعتلای این سرزمین قرار گیرد و این مهم تنها با شعار و سخنرانی و برگزاری همایش ها و جلسات محقق نمی شود.
کاش به خاطر داشته باشیم عملکرد امروز ما در قبال جامعه و محیط زیست ضامن امنیت، آرامش و زندگی سالم برای فرزندانمان است.